Tijdens een TEDx praatje in het theater aan het Vrijthof in Maastricht een aantal jaar geleden hoorde ik dat 1 op de 7 vrouwen in Nederland borstkanker krijgt in hun leven. Ik herinner me nog heel goed dat ik heel geschokt was van dit hoge aantal. Maar tegelijkertijd dacht ik, dat kan ik niet zijn want het zit niet in mijn familie, ik ben gezond en ik sport regelmatig.
Onwerkelijk was het toen ik in December 2020 de mededeling kreeg dat ik stadium 3 triple negatief borstkanker had. Mijn wereld stortte in en de rollercoaster waarin ik terecht kwam was onbeschrijfelijk. Ik was nooit ziek geweest en nu leefde ik plots van de ene ziekenhuisafspraak naar de andere, van de ene scan naar de andere. Ik leefde niet meer maar ik werd geleefd en ik was totaal overgeleverd was aan de medische wereld. Mijn behandelplan werd op tafel gelegd en ik kreeg de volle laag: eerst vijf maanden chemotherapie, dan een volledige borstamputatie en bestralingen.
Ik onderging de behandelingen met een positieve mindset maar wat ik het ergste vond was dat ik mijn borst ging verliezen. Ik kon daar zo verdrietig van worden telkens ik eraan dacht. Ik vond het idee vreselijk en bleef het idee onwerkelijk vinden.
Tijdens een gesprek met mijn huisarts hierover vroeg ze mij wat ik hier zo erg aan vond en wat mij zou helpen om hiermee om te gaan? Ik vertelde haar dat ik het me niet kon voorstellen dat mijn lichaam verminkt zou worden en dat ik daar elke minuut van de dag aan zou denken. Ik was bang dat ik niet meer mezelf zou zijn. Dat ik nooit meer leuke kleding kon dragen en dat je dit altijd aan mij zou kunnen zien. Ik had met verschillende vrouwen gesproken tijdens de chemotherapie en die waren helemaal niet tevreden over de prothesen die ze hadden. Heel vervelend en zwaar waren de argumenten.
Mijn huisarts vertelde me dat er nu perfecte 3D geprinte prothesen te verkrijgen zijn, van een startup bedrijf en dat ik Monica kon contacteren. Dat heb ik dan ook onmiddellijk gedaan. Ze was zo vriendelijke en empathisch en we hebben ondertussen veel mooie gesprekken gehad. Als lotgenoot wist ze precies waar ik allemaal tegen aanliep en ze had overal antwoorden op. Ze zorgde ervoor dat ik een voorlopige 3D geprinte prothese kreeg die zachter was dan de originele, zodanig dat ik die direct kon dragen na mijn operatie. Die nacht in het ziekenhuis na de operatie was vreselijk. Ik durfde niet naar mezelf kijken en voelde een intens verdriet. Een nachtverpleegster heeft de tijd genomen om een mooi gesprek te voeren en ik was haar heel dankbaar.
Toen ik thuiskwam moest mijn vader plots naar het ziekenhuis. Hij had een indeuk fractuur en kon helemaal niet meer rechtop zitten. Hij had immense pijnen. Hij gebruikte zoveel medicijnen dat zijn nieren niet meer goed functioneerden. Eens in het ziekenhuis ging het steeds slechter met hem. Ik mocht eigenlijk niet autorijden na mijn operatie maar dat stoorde mij niet. Ik stond naast hem op de IC met mijn drain in mijn tas. Ik gaf hem een kus en hij zei: dat mag niet. Hij dacht nog steeds aan de corona maatregelen. Het scheurde mijn hart. Hij vond het altijd zo fijn als hij een kus kreeg als ik op bezoek was geweest. En dit hadden we al zo lang niet meer kunnen doen. Hartverscheurend, vreselijk als ik eraan terugdenk. Hij stierf dezelfde nacht.
Net zoals na mijn diagnose van borstkanker, kwam ik in een rollercoaster terecht die nog onwerkelijker was. Er was geen tijd om te rouwen. Vreselijk. Kiezen van de kist, bloemen, mis, etc….. Precies een week na mijn operatie stond ik in de kerk vooraan naast mijn moeder en zoon. Ik had ondertussen mijn 3D geprinte prothese gekregen van Monika en die paste perfect in mijn mooie primadonna BH. Ik had een supermooi zwart kleedje met decolleté en je zag helemaal niets van mijn amputatie. De prothese was heel licht en zacht en ik voelde er totaal niets van. Ik was toch nog mezelf, zo fijn op zulk een moeilijk moment. Ik ben er gelukkig nog dacht ik. Vanaf die dag kon ik mezelf accepteren en kon ik rouwen.
Na een paar maanden kreeg ik een nieuwe prothese die iets minder zacht was maar wel iets steviger. Ik ben op vakantie gegaan naar Kreta en heb er zelfs dagelijks mee gezwommen, zonder enig probleem. Een plastisch chirurg had mij eerder gezegd dat ik geen kleding meer kon aandoen met decolleté of spaghetti bandjes en dat zwemmen met een prothese niet evident was. Dit is allemaal niet waar gebleken. Ook mijn grootste angst dat ik er elke minuut van de dag zou aan denken is helemaal onterecht gebleken.
Het zijn fijne, praktische, lichte prothesen die ik elk lotgenootje kan aanraden. Ik heb, als eerlijke vergelijking, ook een “ouderwetse prothese van siliconen “gekocht. Ik moest er een hele stevige lelijke BH bij kopen omdat ik een D cup heb. De prothese woog een halve kilo en dat is heel zwaar t.o.v. de lichte 3D print van www.hashtagtwo.nl en het zit echt niet zo comfortabel. Ik heb ze maar twee keer gebruikt.
Ik zit op een FB-forum voor lotgenootjes en ik ben heel enthousiast om de 3D protheses aan te raden omdat ik zo overtuigd ben van het gemak. Het maakt het leven net iets gemakkelijker in een tijd die al heel zwaar is. Elk lichtpuntje is er eentje meegenomen. Er zijn jaarlijks 35000 vrouwen die deze diagnose krijgen in Nederland en België. Als we het niet kunnen vermijden om deze vreselijke ziekte te krijgen, zullen we ermee moeten dealen en dan moeten we het ons wel zo makkelijk mogelijk maken. Ik steun dit bedrijf volledig omdat het innovatief, duurzaam, milieuvriendelijk en vooral heel vrouwvriendelijk is.
ST
